آمار وب سایت:  

بازدید امروز : 6
بازدید دیروز : 0
بازدید هفته : 6
بازدید ماه : 43
بازدید کل : 12791
تعداد مطالب : 79
تعداد نظرات : 13
تعداد آنلاین : 1

  شعور و ظرف شعور

    سئوال اين است كه آيا شعور ما انسانها بيشتر است يا شعور كرة زمين(براي مثال و در حد لمس) ؟

     بعضي خواهند گفت كه معلوم است شعور ما انسانها بيشتر است و زمين كه شعوري ندارد. آيا درست است؟ اينكه انسانها قدرت تعقل، تفكر، انديشه، خيال و تصور و يا خلق(اختراع و اكتشاف) را دارند شكي نيست ولي تمام اينها همه بر مي گردد به محدودة زندگي خودش. شايد بعضيها باز بگويند كه نه ولي در جواب بايد بگوييم كه آيا انسان مي تواند در مقابل آتشفشان بايستد و سدي براي خود بسازد و يا از زلزله مي تواند پيشگيري كند؟ حداقل تا الآن نتوانسته است چون شعور و درك او از اين پديده ها كم است چرا كه در مقابل خلقت يك انسان معلو م نيست كه انسان بزرگتر است يا يك آتشفشان؟ چرا كه با فعال شدن آتشفشان و يا گسل حتي مي تواند اقليم يك منطقه را عوض نمايد. خشكي و دشت به جلگه و سبزي و چشمه سار تبديل شود و يا با رشد يك گنبد نمكي مسير رودخانه اي را عوض نمايد. آيا ما انسانها به هستي و طبيعت فرمان مي دهيم؟ يا هستي خود اين قوانين را در دل خود دارد؟ مهم اين است كه هر مخلوقي و هر انساني به اندازة درك خود شعور دارد و شايد بعضي از انسانها كه ظرف شعورشان برابر با هستي هست بتوانند با شعور هستي هماهنگ شوند همانند باز شدن رود نيل در زمان موسي(سلام بر او باد)، زنده شدن مرده در زمان عيسي(سلام بر او باد)، جابجا شدن درخت در زمان محمد(سلام بر او باد)، درخواست باران از اولياء الهي و دعاي مردم و ... .

آنچه مهم است اين است كه همة انسانها يك شعور زمينه اي دارند كه به اندازه گذران زندگي شان در هستي هست يعني ظرف شعورشان به اندازة خودشان هست مثل يك كاسه، اما اين ظرف براي هر كسي اندازة متفاوتي  دارد همانگونه كه انسانهاي ناندرتال آگاهي ذهني نسبت به اين زمان نداشتند چرا كه شعور زمينه شان براي همان موقع بود. هر چه گذشت انسانها و كرة زمين لطيف تر، زيباتر و با شخصيتي عاليتر شدند. تا الآن كه انسانهاي شبه حيوان زمان قديم را هر گز نمي توان با انسان كنوني مقايسه نمود. ناظري كه كرة زمين را از دور مي بيند هيچ انسان، حيوان، درخت يا چشمه اي را نمي بيند، او فقط، هندسه، رنگ، گردش و در صورتي كه زمان برايش مفهوم نداشته باشد تغييرات پلاتفرمها(پوسته و قطعات آن) را مي بيند و شايد به فكر اينكه اصلا انسان و يا موجود ديگري در آن باشد نيست و هر چقدر از كرة زمين دور بشود منظومة خورشيدي، كهكشان راه شيري و ميليونها كهكشان ديگري كه در اطرافش قرار دارد را مي بيند. هويت يك كهكشان شكل ظاهري، شاخه ها، گردش و جابجايي، رنگ، تغييرات و اتفاقاتي است كه در پوستة آن ظاهر مي شود. ناظري كه يك كهكشان را زير نظر گرفته هرگز به نظرش انساني كه در كرة زمين زندگي مي كند نمي رسد چون شعور زمينه اي كه با آن كار مي كند در حد كهكشان است(تامل در حد شعور: شعور ميكرو و شعور ماكرو و شعور كل). خلاصه: زماني يك انسان به شعور بالاتر يا كل خواهد رسيد كه خود را غرق آن نمايد و بدنبال درك آن باشد يعني ظرف شعورش را بزرگ نمايد و بتواند مسائل هستي را بشناسد. فعل و انفعالات كر ه زمين و جهان(مثل زلزله، سيل، آتشفشان، خشكسالي، بارندگي، سردي و گرمي و ...) را بعنوان بلاياي طبيعي نداند(البته آنهايي كه بدون دخالت انسان هستند!!!) بلكه آنها را جزء هستي بداند. پس يك انسان مي تواند ظرف شعورش را نه تنها به اندازه يك اقيانوس بلكه به اندازة كل هستي بزرگ نمايد....                                     ادامه دارد .... 

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: